Forma gry

odzwierciedlenie meczu na różnym poziomie złożoności: (od 1×1 do 11×11),

naturalne występowanie wszystkich faz gry,

możliwość gry w równowadze lub przewadze liczebnej,

możliwość wprowadzania ograniczeń (dla zawodników, przestrzeni, czasu) w celu realizacji w większym stopniu założeń gry.

najbardziej efektywna forma nauczania,

w sposób naturalny występują wszystkie fazy gry,

nauczanie wszystkich działań techniczno-taktycznych,

najlepsza adaptacja do meczu mistrzowskiego (realne środowisko),

aspekt motoryczny, podobny do meczu mistrzowskiego.

kontekst (realne sytuacje meczowe), (+)

forma najbardziej lubiana przez zawodników, (+)

„grasz, jak trenujesz” – przeniesienie wiedzy i umiejętności na mecz (podobne zachowania), (+)

bezpośrednie przygotowanie zawodników do meczu (budowanie automatyzmów boiskowych). (+)

nie wszystkie aspekty można w większym stopniu zaakcentować w formach gier (np. uderzenie piłki głową, dośrodkowania), (-)

zróżnicowany charakter motoryczny, w zależności od poziomu zawodników, (-)

zawodnicy mogą nie doświadczyć wybranych, kluczowych dla trenera sytuacji. (-)